W czasach największej świetności prowadziła od miejscowości Blankenstein nad Soławą w Niemczech przez całe Rudawy, Czesko-Saksońską Szwajcarię, Góry Łużyckie, Izerskie i Grzbiet Jesztiedzki (Ještědský hřbet), Karkonosze, ziemię broumovską, Góry Orlickie i Śnieżnik aż na Pradziada. Szlak w wielu miejscach przekraczał granicę z jednej strony na drugą, biegnąc mniej więcej jak główny graniczny grzbiet górski. Odnowiona trasa Grzebieniówki prowadzi od przejścia Orle-Jizerka przez teren kraju libereckiego na niemiecką stronę Gór Żytawskich, łącząc atrakcyjne miejsca szczytowych partii Gór Izerskich, Łużyckich i Żytawskich, grzbietów Černostudniční i Jesztiedzko-Kozakowski (Ještědsko-kozákovský).

Dawniej

Modrá hřebenovka, inaczej Blauer Kammweg (Niebieska Grzebieniówka) ujrzała światło świata 13 kwietnia 1902 roku. Tego dnia w Varnsdorfie spotkali się przedstawiciele niemieckich związków górskich i turystycznych, działających wówczas w północnych Czechach i południowych Łużycach, aby zaplanować niemal monumentalną, jednolicie oznakowaną ścieżkę prowadzącą po szczytowych partiach Gór Łużyckich. W tym czasie jeszcze się nie spodziewali, do jakich rozmiarów trasa się rozrośnie i jakiego doczekają się uznania. Zainspirowali się słynnym systemem alpejskich chodników w okolicach uzdrowiska Zell am See, ścieżką biegową w Turyngii oraz mniejszym systemem ścieżek na Szumawie. Pierwsza część trasy Niebieskiej Grzebieniówki została zaprojektowana z Jesztiedu na Różową Górę (Růžový vrch/Rosenberge). Pomysł stworzenia grzbietowego szlaku zgłosił J. Mohr z Rumburka, drogomistrz Górskiego Związku dla Najbardziej Północnych Czech, któremu jednocześnie zlecono koordynację i nadzorowanie całego przedsięwzięcia. Na spotkaniu także uzgodniono, że koszty oznakowania trasy poniosą odpowiednio poszczególne związki na terenie swojego działania. Cały szlak grzbietowy miał około 60 km długości. Uzgodniono jednolite specyficzne oznakowanie, głównie w postaci cynkowych tabliczek z czterozębnym niebieskim grzbietem na białym polu. Zgodnie z ideą całej trasy  zamierzano  z biegiem czasu do tego głównego szlaku dołączać kolejne oznakowane tasy, dzięki czemu powstanie niespotykany kompleks ścieżek dla pieszych turystów.

Trasę zaprojektowano tak, aby przechodziła przez ważne i znaczące miejsca. Zaczynała się na Jesztiedzie (Ještěd) i biegła na północny zachód po Grzbiecie Jesztiedzkim przez Výpřež, Mały Jeszied (Malý Ještěd), wzgórze Lom, kaplicę św. Krzysztofa, Malý Vápenný, Zdislavský Špičák i Velký Vápenný na przełęcz Na rozkoši. Stąd prowadziła dalej do Gór Łużyckich przez wzgórze o nazwie Vysoká, Ostrý vrch do Horního Sedla, na Popovą Skałę, na przełęcz pod Podkovou do Sosny Tobiasza (drzewo pomnik Tobiášova borovice). Tu dróżka na krótkim odcinku przechodziła przez obecne tereny Niemiec, do miejscowości Lückendorf, a potem ponownie wracała na tereny czeskie do granicznej przełęczy Kammloch. Dalej prowadziła na szczyt Hwozd, Jánské kameny, Plešivec, Krkavčí kameny, najwyższą górę Gór Łużyckich Luż, koło ruin zamku Tolštejn na Jedlovą, Krásné pole przez wzgórze Studenec do miejscowości Líska i Kamenice. W tych miejscach szlak grzbietowy opuszczał Góry Łużyckie, przechodząc na teren obecnego Parku Krajobrazowego Łabskie Piaskowce (CHKO Labské pískovce), tu prowadził przez miejscowość Všemily. Cała trasa tej części szlaku grzbietowego kończyła się w Parku Narodowym Czeska Szwajcaria, gdzie prowadziła z Dolského mlýna do znajdującej się na końcu szlaku Różowej Góry (Růžový vrch / Rosenberge).

Do projektu po krótkim czasie (wrzesień 1903 roku) przyłączył się Związek Górski dla Pogórza Jesztiedzkiego i Izerskiego wraz ze Związkiem Karkonoskim, które zaproponowały kontynuację szlaku w kierunku na wschód. Z Jesztiedu przez miasto Liberec po izerskim Hlubockim hřebenu w kierunku do Tanvaldu i po najwyższych karkonoskich szczytach do najwyższej czeskiej góry Śnieżki.